A jak Art
deco.
Art deco to styl w sztuce: malarstwie, grafice, architekturze (również
wnętrz), którego początek datuje się na 1919 rok. Nazwa wywodzi się z języka francuskiego: od „art.”
– sztuka i „decoratif” – dekoracyjny.
Art deco powstał w opozycji do Art nonveau (secesji), był wyrazem
sprzeciwu do braku dyscypliny i regularności jaką cechowała się secesja. Jako
styl zdecydowanie wkroczył w obszary rozumiane jako „wzornictwo przemysłowe”. „Świadome”
projektowane przedmioty miały w konkretny sposób wpływać na społeczne otoczenie
człowieka. Twórcy Art deco przykładali wielką wagę do perfekcyjnego wykonania
przedmiotów użytkowych – z tego powodu nie były one tanie i dostępne dla
każdego.
Art déco
charakteryzował się klasycyzującym zgeometryzowaniem i
dążeniem do syntetycznego ujmowania
form, poszukiwaniem piękna w funkcji przedmiotu użytkowego i jasności przekazu
w grafice czy malarstwie. Żywą i jasną kolorystykę odziedziczył po fowizmie.
Szczyt popularności przypadał na lata 20. zeszłego stulecia, a Międzynarodowa
Wystawa Sztuki Dekoracyjnej i Wzornictwa w Paryżu w
roku 1925 zgromadziła najwięcej dzieł sztuki i przedmiotów użytkowych
charakterystycznych dla epoki. W latach 30. art
déco powoli ustępował na rzecz nowego stylu, Bauhausu,
szkoły, która stała się pierwszą wyższą uczelnią nowoczesnego projektowania i
studiowania sztuk pięknych. Do dnia dzisiejszego pojawiają się dzieła i
przedmioty użytkowe nawiązujące do art déco (jak zresztą do wszystkich
następnych kierunków w sztuce).
W Polsce w latach 20. działały
grupy artystyczne Blok, Praesens, a.r. i spółdzielnia artystyczna Ład. Polski pawilon na Międzynarodowej
Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu 1925 roku wzbudził duże zainteresowanie i
pokazał oryginalność sztuki kraju, który „odrodził się” po okresie wykreślenia
z mapy politycznej Europy.
Komentarze
Prześlij komentarz